Bukalemun Gri
Artık çiçek kokmuyor çiçekler. Kötülük kokuyor, nefret kokuyor. Vahşet salıyor havaya ağaçlar oksijen yerine. Çünkü doğayı biliyor, bu ucube tür hak etmiyor iyiliği. Öfkeyle uyanıp kinle koyuyor başını yastığa. Günü ganimet bilip hiç düşünmeden dalıyor hiçliğine. Ve ancak bir tarla faresi kadar cesur herkes uyanıkken. Habersiz kendine gösterilmeyen her şeyden. Gündem olmayan acılardan kim sorumlu? Bunu sormaya bile yok cesareti. Bu yuvarlak hapishanede, müebbetlik kullar arasında bir mahkûm sadece. Ara sıra pencereden dışarı bakıyor, dışarı duruyor mu diye.
Sayfa 6 - Ahmet MenteşKitabı okudu
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.