Tarık Tufan
Onu ilk Meksika Sınırı ile tanıdım.İnsan hiçbir yere ait olamadığını hisseder ama ne aradığını da bilemez ya. Böylesi bir dönemde sanatın, edebiyatın, kitapların ,yaraların merhemlerin konuşulduğu programda ruhuma iyi gelecek şeyleri keşfetmenin ilk adımını atmıştım. Sonrasını yazdığı tüm kitapları sırasıyla okumak ve söyleşilerine katılmak izledi. Onun kelimelerinde ruhunuza iyi gelen birşeyler var ve yaşayan yazar ve şair olması onu tanıma duygunuzu daha da anlamlı kılıyor.Kitaplarındaki kurgularda hangisi gerçeği yansıtıyor hangisi tamamen ilham içeriyor diye düşünmeden edemiyor insan. Bazı cümleleri ancak yaşayan insanlar kurabilir ya sanırım bununla ilgili birşey.
Anlatıcı ile özdeşim kurup fazla empati yapmaktan mütevellit kitabı okumayı sürdürmek ve bitirmek biraz zaman aldı.İçinde incinmiş ruhların kendinden bir parça bulabildiği, bağımlı ilişkilerin, insanın yaşamla ve kendiyle bağını nasıl kopardığına tanıklık etmek ruha bir nebze kabz hali yaşatabiliyor.Bu sebeple kendimle ilişkimi diğerleriyle ayrıştırabildiğimde ve bazı duygulara nötr kalabildiğimde bu kitabı tekrar okumak istiyorum açıkçası.
Ufak bir alıntı ile söze ara veriyorum.
"Hatıraların tümü acı verir; bazıları yaşandığı için, bazıları bir daha asla yaşanamayacağı için.Zaman içinde acı duyarak da olsa ölüleri bağışlamayı, karanlığın çöktüğü sancılı vakitlerimi geçmişin hayaletleriyle paylaşmayı öğrendim; sıra kendime gelince duraksıyorum,kabaran öfkemi dindirmeye gücüm yetmiyor.
Kim bilir, belki de cehennem insanın kendini bağışlayamamasıdır."
