Kitabı okurken herkesin bir soytarısı vardır dedim içimden. Herkesin içinde ağır basan ya da basmayan onunla baş etmesini bilen ya da öğrenen bir soytarısı vardır. Önemli olanın bir gün o soytarıyı bırakıp kendi benliğimizi keşfetmek ve bununla barışmak zorunda olduğumuzu fark etmemiz gerektiğini düşünüyorum. Çünkü ne olursa olsun biz buyuz ve kendimizi bu şekilde kabul etmemiz gerekir. Kendimizin eksik yönlerini geliştirmemiz gerekir. Hiçkimse kusurlu değildir, sadece kendini keşfederek geliştirememiştir. Bu kitap bana bunu düşündürdü. Kitaptaki karakter hep dibe batmış, sürekli intiharı düşünüp teşebbüs ederek başarısız olmuş bir karakter. Melankolik biri olan karakter hiçbir zaman mutluluk peşinde değil ölümün peşinde olan birisi. Bu kitabı okurken gerçekten kendimi kötü hissettim çünkü hiç mutlu olmamış birisiydi ve onun adına mutlu olmak istedim. Kitap beni biraz depresif bir hale soktu çünkü bunları yaşamış birisinin gerçek olduğunu ve hiçbir zaman yaşadığı o çukurdan çıkmak için uğraşmadığını okumak üzücüydü. Ben her zaman mutsuzluğun sonunda mutluluk olacağına inanan birisi oldum ve bu karakterin (yazarın) hiç mutluluğu görememesi her zaman mutsuzluğun ucunda mutluluk olmayacağını da bana hatırlattı. Ama bu tarz kitapların her zaman sonunun iyi bitmesini isterim, her zaman o çukurdan çıkan güçlü karakterleri okumak isterim.

İnsanlığımı YitirirkenOsamu Dazai · İthaki Yayınları · 202333,4bin okunma

·

70 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.