Şair Hikmet
Yavuz Sultan Selim, Şair Hikmet'i sürgün etmiş, göndermiş. Bir müddet sonra da özlemiş.
"Hikmet nerede?"
"Sürgün ettik, sultanım!"
"Alın gelin şairi, özledim."
Şairin sürgün edildiği yere varıyorlar, bulamıyorlar onu. Şair yok, kirişi kırmış, kaçmış.
Şair de biliyor... "Hünkâr nasıl olsa yarın bir sebepten beni affeder, özler, geri getirmek ister. Koskoca padişaha da gelmiyorum denmez. Ben sürgün yerini terk edip gideyim başka bir diyara. Arayınca beni bulamasın." Yani kendince padişahı cezalandırıyor.
Nereye gitmiş? Rivayet o ki Van'a. Van kadısının yanında kâtiplik yapıyor Şair Hikmet. Adamlar gidiyorlar, geliyorlar...
"Efendim Hikmet'i bulamadık."
"Yahu nasıl bulamazsınız?"
"Bulamadık hünkarım, gitmiş.
"Ben onu bulurum." diyor. Yazıyor bir mısra:
"Bütün dünya benim olsa gamim bitmez nedendir bu?"
Ülkenin dört bir yanına tellallar çıkarılıp "Padişah bu mısrayı yazdı, aynı vezinle yazılan cevaplar arasından en beğendiğine ihsanda bulunacak." denilince şairler sağdan soldan yazdıklarını göndermeye başlamışlar. Saraya cevaplar gelmeye başlayınca Selim Han geliyor, tek tek bakıyor gönderilenlere; bakıyor, bırakıyor, bakıyor, bırakıyor... Hiçbirisi aradığı gibi değil!
Dur. O da ne? Bir tanesi dikkatini çekiyor:
"Çün ezelden türabı gamla yoğrulmuş bir bedendir bu."
"Kim göndermiş bunu?"
"Efendim, Van kadısı göndermiş."
"Kadıya beş yüz altın gönderin. Hikmet'i bize yollasın."
Biliyor o cevabı kimin yazabileceğini. Hikmet yazar, başkası yazamaz. Bunun farkında. Yani kaybettiği dostunu, şiirindeki üslubundan tanıyan bir padişah Yavuz Sultan Selim Han. Sadece sekiz sene tahtta kalmış, sekiz senede 2,5 milyon km'lik yüz ölçümünü 6,5 milyon km"ye çıkarmış. "Yavuz'a Allah sekiz sene daha ömür verseydi yeryüzünde iman etmemiş insan kalmayacaktı." derler. Böyle bir Yavuz.
"Sultan Selim-i Evvel'i râm etmeyip ecel Fethetmeliydi alemi şân-ı Muhammedi"
Sayfa 45Kitabı okudu
·
236 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.