Hem Ahmet Ümit hem de polisiye ile tanıştığım eser. Lise yıllarında, okuyacak yeni kitaplar keşfetmek için kitapçı raflarının arasında gezerken göz kırpmıştı bana. Önce adı ilgimi çekmişti sonra da kapağı. İçinde yazanlar ise başımı döndürmüştü o zamanlar. İstanbul’un gerçek arka sokakları, Beyoğlu, Taksim, Karaköy geçip gitmişti gözlerimin önünden her sayfada. Karanlık insan manzaraları, kırmızı ve mavinin iç içe geçtiği cinayetler, gerçeklik, vicdan ve absürtlük…. Hepsi birleşince tadı damağımda kalan bir tat veriyordu okurken. Ahmet Ümit’in en sevdiğim yanı da gerçekçiliğiydi. Hikayeler de gerçek gibiydi aslında…
