ahmet hamdi tanpınar'ın huzur'unu okuduktan hemen sonra tesadüf eseri sanırım livaneli'nin huzursuzluk'uğunu okumuştum. mardin'i de çoook seven biri olarak kitap beni çok etkilemişti, bir de içindekiler, yani hikayesi... sonra kardeşimin hikayesini de merak ettim bir çok övgüden sonra... ama fakat binaenaleyh hereby kitabın bittiği bugünde, her zaman yaptığım gibi incelemelere göz attım. insanların beğenileri, yorumları ve gözlemleri her zamanki gibi beni şaşırttı. kardeşimin hikayesi 1k verilerine göre 92 bin okunmuşken, ince memed 45 bin, çavdar tarlasında çocuklar 52 bin okunmuş. çıkardığım yegane sonuç, çoğu insan, bir dizi izler gibi, iyi bir hikaye istiyor sadece. eğlenecekleri, zamanın güzel geçmesini sağlayacak duygulu bir hikaye istiyor. incelemelerde iyi okurların, edebiyatçıların yorumları açık bir şekilde fark ediliyor. zülfü livaneli'nin çok yönlü ve harika bir sanatçı olması maalesef onu iyi bir edebiyatçı yapmıyor bence. hikaye, anlatıyı edebiyat yapmıyor, aksi halde flash tv dizileri hikaye yazarları olağanüstü edebiyatçılar olurlardı herhalde. bu kadar kötü değil elbette ama edebi bir keyif vermiyor özetle. hele de tatar çölü, felsefenin tesellisi, dorian gray okunduktan sonra... "Pavyonda tanıdığım bilge bir pezevenk vardı! Kötü kitaplar okumak kötü yaşamak gibidir derdi." ironiktir ama iyi kitapları tanımak için de kötü kitapları okumak gerekiyor bazen...

Kardeşimin HikayesiZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 2019105,3bin okunma

·

68 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fuat