"Sana, beni hiç tanımamış olan sana.." diye başlıyor mektubumuz. kitabı okuyan kesimin bir kısmı marazi bir aşk, takıntı olarak değerlendirse de ben sadakat ve sevginin masum tarafını gören taraftayım. Evet, aşk değil derin bir sevgi olarak ele alıyorum çünkü aşkın bittiğini düşündüğümüz yerde aslında sevgiye dönüştüğünü fark etmiyoruz. İşte bunun bilincinde olanlar derin bir sadakatle bağlanıyor. Diğer okurlar tarafından yazılmış incelemelere bakarken kitabı çok güzel anlatan bir paylaşımla karşılaştım. Mektubun başında tek bir hitap vardı: "sana beni hiç tanımamış olan sana.. " Kadın en büyük tutkusunu hep bir "bilinmeyen" olarak yaşamaya razıdır bu aşk öyküsünde ve "taraflar" değil sadece tek bir "taraf" vardır. böylesine gerçek bir aşk denilebilir mi? Asıl böylesine gerçek bir aşk denilir diye düşünüyorum. Giderken yanına birkaç çiçek almak ister misin? Ben evet dedim. Yazı masasının üstündeki mavi vazodan dört tane beyaz gül çıkardın ve bana verdin. Onları günlerce öptüm... Bay R. nin her doğum gününde beyaz güller yolluyor tabi yine "bilinmeyen" olarak. Ve mektubu bitirdikten sonra vazoya bakan Bay R. o gün beyaz gül gönderilmemiş olduğunu görüyor. Aslında mektubu bitiren R. nin duygu ve düşüncelerini de çok merak etmiştim. Bilinmeyen Bir Kadının Mektubunu okuduktan sonra beyaz güller daha da anlam kazandı. Ve biri tarafından beyaz gül almak daha çok etkiledi beni. Hâlâ kitabımın arasında duruyor :) Beyaz güller veren insanlarla karşılaşmanız dileğiyle..

Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022225,9bin okunma

·

63 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zümrüdü Anka