Kimse her zaman “mutlu” ya da her zaman “üzgün” değildir.
Bu duygular geçici şeyler gibi duruyorlar, hava durumu gibi, gelip geçici, hiçbir şey sabit değildir.
Bu problemin bir parçası.
Hiçbir şeyin bu geçici doğasını sevmiyordum.
Genç olmayı sevmiyordum ve büyüyeceğim gerçeğini.
Bir yerden mezun olup başka biri için uğraşacağım gerçeğini.
İş bulmayı, emekli olmayı, ölmeyi.
Hiçbiri ilgimi çekmiyordu.
Hiç idrak edemedim.
Bence boşverin.
Eminim ki dışarıda bunlardan biriyle gayet mutlu olan birisi vardır.
Ama bana göre değil bunlar.
Bir kaya olarak doğmalıydım ya da kutuplarda bir buzul.
Yerin metrelerce altında asla rahatsız edilmeyecek bir kömür parçası.
Var olma ihtimalinin bile bilinmediği bir şey.
Bu şekilde doğmalıydım ya da hiç doğmamalıydım.
Öldüğünüzde dünya mükemmel bir yer.
Hiçbir problem yok, ne acı, ne üzüntü, ne mide bulantısı, ne hastalık, ne rahatsızlık;
Ya da hayal kırıklığı, utanç, hüzün, ihanet, sıkıntı.
Hiçbir şey yok.
Hiçbir şey kazanılmış ya da kaybedilmiş değil.
Hiçbir şey ziyan olmamış ya da hiçbir şey istenmiyor.
Söylenecek bir şey ya da söylenmemiş bir şey yok.
Hiçbir şey anımsanmıyor, hatırda kalmıyor ya da hatırlatılmıyor.
Belki de cennet budur.
Mükemmel bir hiçlik. 
Adam Strand'ın Otuz Dokuz Ölümü
·
130 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.