Yıl 2017. Kitap tavsiyesi alabilmek için internette geziniyorum. Karşıma sürekli bu uygulama çıkınca ben de biraz daha yakından kurcalamaya başladım. Tabi şu anki gibi saçma sapan mesajlaşmalar yoktu...
"Ya Kürk Mantolu Madonna'yı okumak istiyorum, koskoca sitede de sadece sen okumuşsun; yardımcı olur musun? Pdf var mı? Eğer anlatamayacağını düşünüyorsan telefon numaramı verebilirim, Tinder'dan ekleyebilirsin hatta karşılıklı bir kahve içerek de bu mevzu hakkında konuşabiliriz. Bu arada aylaynırın çok güzel, bayıldım. İnsta?"
Evet o dönemi özlüyorum, çünkü yüzlerce kaliteli insanla tanıştım ve çoğuyla dostluğum hâlâ devam etmekte. Ama özlesem de keşke eskisi gibi olsaydı her şey diyesim de gelmiyor, şu an elimizde bunlar mevcut; Carpe Diem.
En çok okunanlarda Küçük Prens var, herkes okuyor, puanlıyor, yorumluyor, yazıyor çiziyor; sigma bir erkek olarak benim ne eksiğim vardı.
Hele bir alıntı var, belediye tarafından dağıtılmış diyorsun:
"İnsanlar nerede? Çölde biraz yalnızlık duyuyor kişi..."
" İnsanlar arasında da yalnızlık duyulur," dedi yılan."
Okuyup bu alıntıyı paylaşmam gerekiyordu. Eksik kalamam. Öyle bir şey ihtimal dâhilinde bile olamaz.
Okudum. O zamanlar kitabı 15 16 yaşlarında bir çocuk okudu ve Küçük Prens'i tertemiz bir çocuk olarak gördü; ancak üzerinden geçen 6 yılda şunu da çok net gözlemledim ki Küçük Prens değil. Karakter olarak Hikmet Benol ve Zorba( Nikos Kazancakis)'nın karışımı; yani çok büyük bir kişilik, en azından benim için. Hayatı çözmüş, bütün acıları görmüş; sadece masumiyetini kaybedememiş.
Kitabı Zehra'ya(6) veriyorum, tepkisini görebilmek için.
"Bu kadar küçük dünya olmaz ki Hakan abi."
"Yılan ısırır ama niye yakınına gidiyor, beyinsiz."
"Hakan abi bana da kralın kıyafetinden alır mısın, upuzun çok hoşuma gitti. Ama pembe olsun."
Çocuklar zevk alarak okuyor, büyüklerse düşünerek okuyor. Bence iki taraf da çok kazançlı.
