Edebi tabuları yıkmak ve kral çıplak demek için çıktık bu yola. İsmet Özel’in dediği gibi, “Kazandım nefretini fahişelerin, lanet ediyor bana bakireler de.” Olsun. Derdimiz Türk Edebiyatı ve bu yolda twit atan da twit yiyen de şereflidir. Fakat bu defa, bu kral, yani #erdalöz çıplak değil. #kanayan onun en iyi kitabı mıdır bilmiyorum, benim okuduğum ilk kitabı. Lisede solcu kızlar elden ele geçirirlerdi Erdal Öz kitaplarını. Onlar değer verdiğine göre çok da değerli olamaz diye düşünürdüm ama elbette bu bir düşünce değil. Solcu romantizmi, sağcı ya da islamcı romantizmi gibi, sanatı aşağı çeken bir unsur olarak beni Erdal Öz’den uzak tutmaya devam etti liseden sonra da. Onda da tecessüm ettiğine şahit olduğum, bir ülkü çevresinde toplaşmaya, kalabalık bir tek yumruğa, aynı ezgiyle hoplayıp aynı düdük sesiyle oturan o organizmaya dönüşüme dair o şey, bilmem artık yay burcu olmamdan mıdır nedir, bünyemde buz gibi soğuma etkisi yaratarak onu okumama engel olmuş idi. Kısaca. Peki Kanayan’da bu ideolojik laylaylom yok mu? Var. Var amma Erdal Öz de iyi bir yazar. Bir şey anlatmaya niyetlendiği zaman, kelimeler hızla aradan çekilip güçlü, sinematografik sahnelerle baş başa bırakıyor okuru. Aksiyon aktarımlarında başarılı. Bugün yaşasa, muhtemelen başka bir tarzda, yine best-seller olurdu. Dili israf etmiyor, kelimelerin hepsi bir yere bağlı ve dekoratif olmaktan başka meziyetleri de var. Gorki ekolünün yalın insan gerçekliğini ve sınıfsal bilincini, şiirsel bir dille buluşturmuş. Yetenekli ve dürüst bir yazar. Acının ve bilincin aktarımı yoluyla sınıf şuuru kazandırma misyonu, martir demeyi tercih ettiği şehit kültü yaratma vazifesi onu kolaycılığa sevk etmemiş. O kuşağı derinden yaralayan darbe ve cezaevi gerçekliği eserine damga vurmuş haliyle. Fakat bu noktada, sanatın çok içeriden değil, biraz uzaktan ve soğumuş halde icra edilmesi gerektiğini düşündüğüm için, bu ekolle yolum çok sık kesişmeyecektir yine de. Bir diğer hoşluk, Ernesto öyküsünde karşıma çıktı. İlk kısımda kendi öyküsünü yazan Öz, ikinci kısımda Orhan Duru’nun Ernesto öyküsüyle alay eder. İtalik kısımlarda parçalar aldığı Duru’nun öyküsü, şaklabanca bir mizah girişimi midir yoksa o efsaneyi yerelleştirme teşebbüsü mü, anlamadım. Fakat Öz’ün bu çabadan hoşlanmadığı görülüyor. Edebi dedikodu mahiyetinde hoşuma gitti. Bundan önce Orhan Duru’yu okuyup beğenmemiştim. Öz de sanıyorum benimle aynı fikirde. Son söz: Maalesef şunu beyan etmek zorundayım. Erdal Öz abartılmış bir balon değildir. İyi bir yazardır.

KanayanErdal Öz · Can Yayınları · 2016421 okunma

·

63 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.