Her şeyi onu beklemişti sanki gerçek varlığıyla hiç buradan gitmemişti fakat o ölmüş de tekrar yaşama geri dönmüş gibi hissediyordu. İnsan böyle hissettiği bir yerden gider mi? Gider. Çünkü insanların içinde bir yer var. Sürekli görünmeyen bir 'mecbursunla' mağduriyeti yaratan. Kimse hiç bir şeye mecbur değil. Ama bunun yalan olduğunu bildiği halde inanan çok. Zweig bana göre bunu öyle net vermiş ki. Hani mecburdun F. ? Bhanelerle değil, erdemleriyle yapmalı insan, ne yapmak istiyorsa. Hayatıma şöyle dönüp bakıyorum ne kadar uğraştım mecbur olmamak için. Hâlâ uğraşıyorum. Buradaki F. gibi gerçek bir savaşa gitmemek için değil belki ama bazı savaşlara girmemek için çok uğraştım. Girmedim. İnsanlar kazanmayı, uğruna savaşılınca elde edilen bir şey olarak görüyor. Ben sadece bir öncelik meselesi olduğunu biliyorum. Birinin önceliğiysem kılımı kıpırdatmama gerek kalmaz. Bilirim. Ama değilsem o yöne bile bakmak istemem. Çünkü yine bilirim ki seçenek olunan bir yerde kalmak, orada durmak bir insanın kendine yapabileceği en büyük kötülük, daha kötüsü de inandığı bir insanın onu buna layık görmesi. Yani. Kötülük içinde kötülük. Bu zihniyete sahip nadir insanlardan olacağım. O yüzden de zaten büyük ihtimalle sürekli harcanan oluyorum yani zarar göremeyecek kadar güçlü duruyorum. Ben görünen köyüm... Mecbur kızın romanı olmasın diye çabaladığım hayatım, nerede patlayacak ben de bilmiyorum, tek bildiğim ne kimseyi mecbur ettim ne kimseye mecbur oldum. Savaşmamak mı, savaştan kaçmak mı? Ben direkt savaşmamak diyeceğim. Net. Dahası sen artık hiçbir şey istemiyorsun, senin yerine başkaları istiyor ve sen seni istemelerine bile sesini çıkarmıyorsun. Bu bir suç, sen nefret ettiğim bir şeye teslim oluyorsun ve bunun için kendi hayatını feda ediyorsun , hayatını feda edeceksen neden inandığın bir şey için etmiyorsun?

MecburiyetStefan Zweig · Parodi Yayınları · 202062,1bin okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren