İnsanoğlu yarınlardan umudu kesince, beklemenin boş olduğunu anlayınca arkaya dönüp dünlere sarılmak, tutunmak ister. Ve iç dünyasını şöyle teselli etmeye çalışır: Varsin yarınlar olmasın. Benim en tatlı umutlarla bezediğim dünlerim var ya, yeter onlar bana. Hepsini birer birer anıp yeniden yaşarım. Sevinçleriyle gülüp acılarıyla ağlar, ateşleriyle yanarım. Sevinçleri gibi acıları, ateşleri de geride kalan birer yalan olmuş, birer düşmüş. Olsun! O düşlerle gene eğlerim gönlümü... Böyle der içinden, der de içini tam olarak teselli edemez. Hakiki teselliyi yine yarınlardaki umutlarda arar.