…Rab, ateşi uzandı ve kor halindeki alevlerden şeytanı yarattı. Onun ateş kızılı saçları, alnının ortasından çıkmış boğum boğum bir boynuzu, kırak ve dalgalı bir kuyruğu vardı; nefesi küf kokardı ki onun burun deliklerinden biri kapalıydı. Bu haliyle tüm meleklerden farklıydı ve ayrıcalığının farkındaydı. Kendinden üstün bir tek Rabb’i bilirdi; O ki yaratıcıya sonsuz bir aşkla bağlıydı, varlığını Rabb’in hizmetine adamıştı. Ve gün geldi Rab, suyla kırılmış topraktan insanı yarattı. Bu ilk insanın adı Adem’di; O Yaradan’ın Suretinden gelendi. Ve Rab, melekleri bu yeni gelinin önünde secdeye çağırdı. Şeytan haricinde tüm melekler Rabb’in emrine boyun eğdiler; Adem’in önünde secdeye vardılar. Oysa şeytan buna itiraz etti, ilk kez Rabb’in buyruğuna karşı geldi:
“Çamurdan olma bir varlığa secde etmeyi önce senin kudretini sonra kendi haysiyetime küfür sayarım,” dedi.
O vakit rap Rab onu cennetinden kovdu.
“Çık dışarı ve bir daha dönme,” diye gürledi.
Bu sözleri gururuna yediremedi şeytan:
“Seni özgür irademle sonsuz bir bağlılıkla sevdim, seni her şeyden öte ve tek belledim. Şu çamurdan adam Adam adam için beni incitmektesin. İzin ver de beni önünde secde zorladığın bu mahlukatın kaypak ruhunu sana ispatlayayım. O hiçbir zaman seni benim gibi sevmeyecek ve and olsun ki ilk fırsatta sana ihanet edecek.”
İşte böylece Rab şeytana kıyamet gününe değin müddet tanıdı ve onu huzurundan kovdu. O günden sonra şeytan iyi meleklerden ayrıldı ve kötülük onun ismiyle anıldı…
Sayfa 11 - Can Yayınları
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.