HALİT BOZTEPE
'Sokak Çocuğu’ tanımlamasından oldum olası nefret etmişimdir. Sokak, insan doğuramaz! Sokaklar hâlâ insan olamamış ama insan görünümündeki türün vahşeti yaşattığı arena olmaktadır. Bu arena da ne mi var? Yaşama tutunma savaşı var. Bir cephesinde ben, sen, biz, toplum. Diğer cephedeyse masumiyet var. Kitaba başlarken sokak çocuklarının neden sokakta yaşamak zorunda kaldığını okuyacağımı düşünmüştüm. Henüz ilk hikayede böyle olmadığını anladım. Kahramanlarımızdan hiç birinin ismi yoktu. Onların hikayeleri vardı. Hikayelerini okudukça insanı tanımak için bir isime gerek olmadığını anladım. Satırlar ilerledikçe önce adımı unuttum sonra insanlığımdan utandım. Onları, sokağa terk eden yaşamlarının sebebi tüm insanlık olmasa da onları, görmezden gelerek yaşamlarına sokakta devam devam etmesine izin verilmesi tüm insanlığın suçudur. İnsanlığın bitmek bilmeyen lüks tüketimi bir sistemin parçasıdır. Bu sistemde yalnız kalan sokağın insanıdır. Bu kitap bizlere, sistemin dışladığı o insanları, bizlerinde sistemin parçası olarak nasıl dışladığımızı okuyucuya korkusuzca anlatıyor.
Toplum olarak bizlerin diline pelesenk olmuş bir cümle var; 'Çocuklar bir Ulusun geleceğidir' diye fakat 'Ben'ciliğin hırsından ellerimizle çocukları sokağa terk edip geleceğimizden umursamaz bir şekilde vazgeçiyoruz. Bu nasıl kör bir ikilemin çözülmez dengesi oluyor ve merhameti ortadan kaldırıyor? Merhametin, sokaklarda yaşayanların tanımı değil insanlığın tanımı olması gerekiyorken, insanlık merhameti neden öldürüyor? Neyin uğruna insan olmaktan vazgeçtik? Karşılık beklemeden yardımlaşmayı ne zaman unuttuk? İnsanlığım içinde insanı ne zaman kaybettik?
Sansızlar, bu soruların cevabını tüm insanlık adına veriyor. İsimler değil insanlığın adına okuyucuyla konuşuyor.Doğanın cömertliği karşısında açgözlülükle daha fazlasını almaya çalıştığımız ve hırsımıza yenik düştüğümüz insanlığımızın, dünyaya nasıl zarar verdiğini fark etmiyor muyuz? Hayır, etmiyoruz! En acı yanı ise bencil olup diğer insanları yok sayarak ilkelleştiğimizi fark etmiyoruz. Sokaklar insanlığın gölgesidir. Bizler, bu gerçeği görmezden gelip bencilliğimizle yaşamaya devam ediyoruz.
İyilik ve kötülük bizlerin içinde doğumla var olan bir öğreti değildir. Bizler iyiliği ve kötülüğü insan tanımını öğrendikten sonra öğreniyoruz. İyiliğin ve kötülüğün, İnsanın duygusunda değil de karakter özelliğinde olduğunu sonradan öğreniyoruz. Bu iki davranış bizlerin mecburiyeti değil seçeceğimiz insan özelliğidir.
Sansızlar, kapital düzenin mecbur koştuğu yaşam koşullarında kahramanlarımızın kendi kurallarıyla nasıl yaşamaya çalıştığını bizlere anlatan bir kitap olmasının yanında bir gerçekliktir.
Yazarın, karakter oluşturup o karakteri bizlere debdebeli anlatmak yerine salt gerçeklikle anlatmayı seçmesi onun sokağı çok iyi tanıdığını ortaya koyuyor. Böylelikle yazar, kendini ön planda tutmak yerine anlatacaklarını ön planda tutuyor. Yazarın amacı; isimleri ön planda tutması değil, anlatacağı hikayelerin toplumsal önemidir. Bu sebeple yazarın vurgulamak istediği temalar, insanlığın insanı unutmaması adına tüm toplumdur. Yazarın dili oldukça akıcı olmakla birlikte kritik bölümlerde felsefi yaklaşımla okuyucuya sorular yönetmesi, bizleri kitabın içine sürükleyen büyüleyici bir ahenkle baş başa bırakmayı başaran ustalıktadır. Bu yüzden Sansızlar, bizlerin duygularına dokunacak olan merhametinizdir.
SansızlarHalit Boztepe · S.S. International Publishin Yayınları · 20237 okunma
··
355 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
