Düşünüyorum da nasılda yok sayılmış bir hayatla geçip gidiyor zaman. Aslında hiç düşünmediğini anlıyorsun. İnsanın dünya ile ilgili bir seylerde fikir sahibi olabilmesi için önce kendisine bakması lazım ama nasıl kör etmişim kendimi. Aynaya bakmaya korkan halimle üç kuruş parayla bir avuç yemek ile yetinmeyi kendime nasıl layık görmüşüm. Hiç hayal kurmamışım. Kendime yenisinden bir kıyafet ya da ayakkabı almamışım. Şaclarıma rüzgar ellerimden daha çok dokunur olmuş. Benim kurmaya cesaret edemediğim hayaller çokta pahalı değilken bu boydan boya buruşmuş kararmış derim ucuza gelir olmuş. Ölümün korkusunu bile barındırmıyor bedenim. Yaşarken hayatta kalamamanın mücadelesi içinde savrulmuşum. En son ne zaman en sevdiğim şarkıyı dinlemişim. Ya da sevdiğim bir şarkı var mı ki benim. Gözlerim yıllardır kapkaranlık şeylere bakmaktan güzeli uzaktan görünce utanır olmuş. Güzel olan her şeyi kendime hiç layık görmemişim. Bir de diyorum ki ben insanım. Beni hayvandan farklı kılan bu aklı ne zaman kullanır olurum bilmem. Biliyorum ki ya kaza kurşunu ya da içimdeki boşlukta öleceğim. Ona da boynumu eğip son kez bile direnmeyeceğim. Hiç yaşamayan biri zaten bir avuç toprağa girse ne olur. Belki gömmezler kurda kuşa yem olurum. Derim o zaman ohh şimdi birilerine ihtiyaç oldum. Yaşadım be yaşadım. Olur mu dersin böyle bir güzellik. Bu da benim son şarkım olsun..