İsmail Usta'yla vedalaştık, tam çıkarken babam nerede olduğumuzu hatırladı. Çok mühim bir sırrını paylaşıyormuş gibi İsmail amcanın kulağına eğilip "Biliyor musun hiç iyi değilim, hakkını helal et." diye fısıldadı. Gözleri doldu. Kucaklaştılar. Babamın yüz çizgileri derinleşip toprak kayması gibi bir hâl aldı. Daha önce ağladığını görmüştüm ama böylesine hiç tanık olmamıştım! Sustu, yüzünün yerinden kaymış parçalarını ait olduğu yerlere itinayla yerleştirdi. Dönüş yoluna koyulduk. Babam sigarayı bırakalı yıllar geçmiş olmasına rağmen benden sigara istedi. Uzattım. "Sen de yak." dedi. Nezaketin, inceliğin vakti çoktan geçmişti, ben de bir sigara yaktım. Eve kadar sustuk.
Sayfa 19 - Muhsin Macit-Yensiz kol(öykü)Kitabı okuyor
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.