Kitap apokaliptik bir eser, 2070 - 2100’lü yıllar arasında geçmesine rağmen pek o hissi yansıtamamıştı bu açıdan çok ısınamadım. Yazıldığı yılların izlerini taşıyordu daha çok mektuplarla iletişim, atlarla ulaşım sağlanıyordu hala. Ben bu açıdan çok daha farklı bir tasvirleme beklerdim. Kitabın başında her şey normal seyrinde devam ediyor. Karakterlerin yaşamı ilerlerken bir veba salgını sonucu bütün hayatın yavaş yavaş nasıl alt üst oluşu anlatılıyor. Düşünsenize, birçok ölüme tanık oluyorsunuz ve ölenler arasında çok sevdikleriniz de var. Bir bir hepsini toprağa ellerinizle gömüyorsunuz. Ölüm baş ucunuzda duruyor her an ölecek gibi korkuyla, endişeyle yaşıyorsunuz. Dünyadaki her şey yavaş yavaş insanın pis ellerinden kurtulurken insanlığın da tamamen yok oluşuna tanıklık etmek biraz acayip hissettiriyor. Kitabı okurken kahramanın yerine kendinizi koyup o yaşanılanları ben yaşasaydım ne olurdu diye bir an bile düşünseniz içinizi huzursuzluk kaplıyor. Dünyada kalan son insan olmak, baktığınızda aslında dünyadaki her şeye sahipken aslında hiçbir şeye sahip olmadığını anlamakla da bitiyor. Birkaç alıntıyla incelemeyi bitirmek istiyorum. “Bir iyilik perisi kulağımıza fısıldayıp da bize her şeyi unuttursa, ancak o zaman mutlu olurduk.” “İkimiz birden sığamazdık Bütün dünyaya.” “Sevinç; her eylemi, her düşünceyi kendi renkleriyle boyar.” “Oysa ben, beni yiyip bitiren mutsuzluğu sonsuza kadar gizlemek zorundayım. Kederimi saklamak için, yalanın ışıltılı ipliklerinden bir peçe dokuyup yüzüme örtmeli, dudaklarımı sahte bir gülümsemeyle boyamalıyım. Aklımı kaçırıp delirmemek için yalnızken bile nasıl mahvolduğumu düşünmeye cesaret edemiyorum.”

Son İnsanMary Shelley · Can Yayınları · 2021303 okunma

·

372 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.