"Kitapları elimden alın, çıldırırım." Kitabın özünden bağımsız olarak, buna yüzde bin beş yüz katılıyorum. "Onu seviyorum çünkü o benim, benden öte bir parçam. İkimizin nasıl bir ruhu var bilmiyorum ama, onunkiyle benimki birbirinin aynı." İddialı ama gerçeği yansıtmayan bu paragraf, yanlış değil ama kesinlikle tamamen doğru da değil. Bana göre kitabın özünü bu zihniyet oluşturdu. Uğultulu Tepeler bir klâsik midir diye sorulsa bana, evet kesinlikle klâsik olmalı derim. Hak ediyor. Bunun nedeni mükemmel bir aşk romanı olması değil. Hayır kesinlikle değil. Mesela bir Aşk ve Gurur tadı vermiyor. Ama kesinlikle daha gerçekçi. Herkes çok fazla isim olduğundan yakınmış ama öyle de değil ki. Yani kitabın herhangi bir yerinde nefes alan adamın adını da aklında tutmaya çalışırsan olabilir. Ben severek okudum. Uğultulu Tepeler bir aşk romanı olarak anılıyorsa da bence daha çok nefretin romanıdır. Hangisi daha güçlü sorusuna net olmasa da bir cevap veriyor kendince. Net değil çünkü benim çıkarımım buradaki hiç bir çiftin arasındaki şeyin aşk olmadığı. Hiç bir çift diyorum. Karısı öldü diye kendini içkiye veren kötü kalpli karakter de değildi, esas oğlanla esas kız da kör aşık değildi. Ve hatta sonradan evlenen juniorlar da aşık filan değildi. Yalnız hepsinde acayip bir şekilde öfke, nefret, kibir yüksek dozda mevcuttu. En temiz aşk İsabella'nın hisleriydi diyecek oldum, o da patladı elimde kaldı sonunda. Aşkın nefrete dönüştürdüğü bir roman okumuş gibi hissetmiyorum kısacası. Böyle tuhaf mantık oyunları ile, kalbi dolu iken evlenen bir kadın aşık olabilir mi? Peki aşık olduğu kadın için bunca kötülüğü düşünen biri adam olabilir mi? Bu kitapta bir şey daha çok net verilmiş: iyi ya da kötü her şey çocuklukta başlıyor. Çocuklar onlara ekilmiş, bırakılmış tohumlara sahip çıkıyor, küçücük şeylere dahi dikkat edilmeli...

Uğultulu TepelerEmily Brontë · Martı Yayınları · 201242,1bin okunma

·

92 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren