Merhaba arkadaşlar! Bugün size #acınınömrü adlı bir eser ile geldim. Sümbül kokusu beni hep çocukluğuma götürür. Kitapta yer edinen en nadide arkadaş olarak betimlenmiş bu çiçek Diyar içinde oldukça kıymetliydi. Sümbülleri herkes sever mi bilmiyorum hüznü çağrıştırdığını söylerler hep ama buna tezat olarak bana umudu çağırır aslında Diyarı okurken de aslında onun için dost olarak bir umuttu benim gözümde. Kendinizden kaçmayı denediniz mi? Şöyle de sorulabilir bu soru; İnsan kendisinden kaçabilir mi? İnsanoğlu unutmakla ünlüdür ama konu kendi yaralarımız geçmiş travmalarımız ve canımızı acıtanlar olunca kindar birine dönüşüp unutmuyoruz bize yapılanları dayatılanları… Belki ölüm bile geldiğinde en büyük pişmanlıklar yapamadıklarımız olduğundandır bu kadar kindarlığımız. Bakmayın öyle kindar dediğime aslında fazla nariniz. Geçmiş peşimizdeyken kaçmak çok zor oluyor kendimden biliyorum. Okurken buna Diyar da dahil oluyor onda görüyorum kaçılmayacağını… nasıl yaralar açıldığını ve bununla nasıl savaşıldığını. Güçlü bir karekterdi Diyar en yakın arkadaşı olmuştu “Acısı ömründeki gün sayısına eşit olan güçlü kadınların başı kendileri için öne eğilmese de sevdikleri için bir defa eğildi mi ,bir daha doğrulmaz.” Onun bahçesinde ki sümbüller. Kaçmaya çalışmıştı geçmişten acılardan acı verenlerden yara açanlardan. Travmalar geçmişte kalmıyor ya hani geleceğimizi şekillendiriyor. Kader motifi bir bir işliyor ya hayatımıza aldığımız kararlara verdiğimiz tercihlere… en son bu yanlışlar bizi geçmişe götürüyor yüzleşmek için. Sonra kalıyoruz dante gibi yolun ortasında. Kaçmaya çalışıyoruz tıpkı Diyar gibi. Ne kadar kaçabildiği ise meçhul.

Acının ÖmrüMustafa Karakuş · Herdem Kitap · 017 okunma

·

81 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.