Yazarın 
Mağara Arkadaşları ndan sonra okuduğum ikinci kitabı ve tüm kitaplarını sıraya sokup okuma isteğim daha da arttı. Ne kadar güzel bir dil kullanıyor 
Ayfer Tunç . Ben ki hızlı sıkılan bir insanım , hiç sıkılmadan okuduğum isimler arasına ekliyorum yazarımızı. Kitap başlangıcında minik çaplı sorunlar yaşamış olabilirim. Hiç fikir sahibi olmadan ve inceleme okumadan başlarım kitaplara , inceleme okuma işi bitirdikten sonra yapılacak iştir gözümde ama bazen bazı bilgilere sahip olmazsak basım hatası dolu bu kitap deyip köşeye kaldırma ihtimalimiz oluşabiliyormuş, bunu gördüm. Günlük yazılarından oluşan kitapta aynı tarih peş peşe iki kez atılmış. Akıl edilemez değil aslında, iki farklı kişi tarafından iki ayrı günlük birlikte götürülüyormuş ama ben akıl edemedim. Tek sayfalar birine , çift sayfalar ötekine aitmiş. Biri erkek biri kadın. Birkaç sayfa okuduktan sonra kendini baba olarak tanıtan günlük yazıcısının adının Suzan olduğuna kanaat getirmiş bile olabilirim ki ne alaka :D hayattan bunalmış iki farklı insan. Amaçsız geçen günler. Günü anlamlandırma çabaları. Zaman zaman içine düştüğümüz o büyük boşluk… Ne kadar farklı olabiliyoruz. Duygular mı insanı bocalatıyor acaba diye sorguluyorum. Ruhlardaki dalgalanma bir yandan çok insani öte yandan aşırı depresif. Saçma bulduğum şeyleri anlayabiliyorum , yapılabilir bulabiliyorum. Kaçış ve anı kurtarma çabasıyla saçmalamak insanın işi. Saçmalamalar sonucu huzura ermek mümkün mü , bu işte soru işareti. Sağlıksız giden süreci farketmek ve değiştirme adına hiçbir şey yapamamak da ayrı üzücü. İçi boş ve mutsuz insanlar topluluğu. Evirdim çevirdim içeriğin türevlerini etrafımda ve kendimde buldum. Bu farkındalığı da sevmiyorum. Kitabı sevdim ama depresif hisler çağrıştırdığı bir gerçek ki bu durumu sevmem söz konusu değil.
··
168 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.