20 Kasım 1966,
BEN EZELÎ BİR MAĞLUBUM
Mektuplarını üzülerek okudum. Sen ki son liman, son ümit, son dost, ilk ve son sevgilisin. Sen ki yıldızım, sen ki annem, sen ki çocuğumsun. Acılarımla hırçınlaştığına üzüldüm. Istıraplarım çok mu çirkin, çok mu çocukça? Onları senden de mi gizleyeceğim? Sahneye maskeyle çıkmak! Ben aktör değilim. Sesinin tonunda minnacık bir soğuyuş hissettiğim
Sayfa 88 - İletişim Yayınları
··
167 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
8 yıldır arayla açıp okuyorum, hâlâ aynı duyguları hissediyorum. Zaman karşı direnç dedikleri şey bu olsa gerek...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.