Kiçik bir çoçukken yaşayamadın.Büyürken içindeki küçük haylazda büyüdü.Onu öldüremezsin zaten öyle bir lüskümüzde yok.Ama Kanserde olmasın be adın.Minik hormon olsun.Bizi pislikle tanışdır,ama öldürme ne olursun.Hazelın bütün hayyeleri öldürüb gidemezsin be küçük haylaz.O gün annesi ısrar etmese bir daha yaşamak için yaşamazdı Hazel.Tanışdığı çoçuk kararsız diğildi.Çünkü gördüğü en güzel ölüydü Hazel.Elini bile dokunmak,onu bir an kan akışını hızlandırıyordu.En çok mutlu olmağl diğil.Onunla olmağı sever insan.Hazelın yıkılmış şatosunu,onun gülüşü ile yeniden yapılandıran çoçukdu O.Tek bacaklı,demir görekemli çoçuk.Çoçuk dediğime bakmayın.Arkadaşı üzülüyo diye,o ağlarken kendi gözünden yaş aktırıb arkadaşını güldürdü.Ölümünü duyduğu an Kanındakı aşkına seslendi.Onu kurtarmayacağını biliyodu,ama onuda unutamazdı kalbinde.Hazel o iflah olmaz,Yazardan kitabı diğil bir hayatın sonunu sormuşdu.Çünkü biliyordu o kız,kurtulursa Hazel kurtula bileceğini.Yazar yapamazdı kendi hayatı,karnındakı kelebek gibi yaşatdığı kızı ölürken Hazelı umudlandırıb gidemezdi.Aqustus kendi ölüm seromisinde bile mutluydu.Yanında arkadaşı,göğüsünde kalb atışını duyan kadını vardı.Kadın diyorum,çünkü Hazel o gün büğüdü.Ölmek en çok sana yakışmadı.Hazelın kalbindeki Aqustus.

Eyni Ulduzun AltındaJohn Green · Qanun Neşriyat · 201523,2bin okunma

·

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.