Kimseye sezdirmeden içinde yaşadığı acılara dayanabildiği kadar dayandı , sonunda vazgeçti yaşamaktan. Kimse görmedi içinde ddevrilen dağları , gözyaşları da sadece içine aktı. Eriyik gibiydi onlar ne varsa bedeninin içinde kalan imdat simidi gibi sarıldığı, hepsini eritti, dağıttı , yok etti. Önce kalbi eridi sonra diğer organları en son da hücreleri başladı fokurdamaya . İşte o anlar , deliliğin sınırlarının çok çok uzaklarında yol aldığı zamanlardı.
Sayfa 153Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.