“Benim göğsümde... acısı hiç geçmeyen bin dumanın izi var.
Gözlerimden, sonuçları hiç düşünülmeden söylenmiş bin yalanın yaşı akıyor; genzime is kokusu sinmiş, ne söylesem kül edilmiş dudaklarımın arasında. Dışarı çıksa kelimeler böyle bir dünyada çok fazla yaşamazlar. Böyle bir dünyada... dürüstlük, hiç edilmiş. Kazanmak için oynanan oyunlar, iyileri de kötü etmiş. Ne çıkıp "Niye kazanmak istiyorsun, çok mu önemli?" diye hesap sorabilirsin yana yakına, ne de alkış tutabilirsin yaptığına.
Her şey basit, her şey sıradan; bir anlamı, bir yeri olmadığı sürece sende.
Bir silahı ele alalım mesela... Caydırıcı bir etkisi var namlunun başındaki kişiyi, yapmak üzere olduğu eylemden; ateşlersen, ölür belki. Yaralanabilir de. Bir silahın amacı bu. Ona anlam yüklemeye gerek yok. Bunun için yapıldı.
Ama duyguların böyle bir gücü var işte. Herhangi bir nesneyi, kelimeyi; belki bir cümleyi bir tabancadan daha ölümcül hâle getirme gücü... o değeri verdiğin insanın ellerinde.
Belki hemen öldürmez ama... ama, zaten bu da en kötüsü, değil mi? Çünkü süründürür.”
Epsilon YayıneviKitabı okudu
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.