Şu an sorsan bana, karşılıklı iki koltukta gece yarısını etmek isterdim seninle, güneşin batarken yüzüne yansımasını izlemeyi sonra kayboluşunu ve ardından benim ayımın senin yüzünde doğuşunu.. şu an sorsan bana ne hissettiğini bilmeyi isterdim o donuk bakışların ardından, kollarını birbirine bağladığında kendini benim yanımda korumaya aldığını düşünür üzülürdüm belki de.. şu an sorsan bana nefesim yetmiyor ciğerlerime, dünyadaki sana da kalsın oksijen diye zorluyorum kendimi.. şu an sen sorsan var ya bana, göğsüne uzanıp aklım çıkıncaya kadar ağlamak isterim ta ki uyuyana kadar sonra sen beni hafif üzerinden atıp üzerimi örterken rüyama giren yaşanmamış bir sürü anılarımızı tekrar tekrar düşleyene kadar.. Ama ''şu an'' hiç yok, olmadı olmayacak ta ki bitene kadar ve küçük bırakana kadar büyüğe nefreti...
·
197 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.