Öncelikle kitabı gercekten beğendim. Stefan Zweig'ın akıcı dili okuyucunun kitaptan kopmamasını sağlıyor. Spoiler vermeden kitaba değinecek olursam; sakat bir kıza hiç mecbur olmadığı halde yardımda bulunan, yardımda bulundukça da hep daha fazlası istenilen Teğmen Hofmiller'in yavas yavas kendini kaybetmesini ve ruhsal durumunu anlatıyor. Okumanızı tavsiye ederim.
