Gönderi

çocuğun tarihine baktığımızda da yüzyıllar önce dayak, aç bırakmak gibi disiplin yöntemlerinin normal sayıldığını görü­ yoruz. Çocuk yok hükmünde bir canlıydı. İşte o dönemdeki çocuklar bizim atalarımızdı, sahip oldukları çok azdı ve travmaları pek fazlaydı. Her kuşakta bu travmalar biraz işlene­ rek aktarıldı. Tarihsel süreçte çocukluk kavramının değeri de buna paralel seyrederek arttı. Şimdilik zincirin son halkası biziz. Elimizden geldiğince kendimizden önceki nesillerin yüklerini eliyoruz. Az ya da çok çocuklarımıza aktaracaklarımız olacaktır. Bu tekamül süreci, bir gün muhtelif bir yerde birisi mutlu bir çocukluk yaşayıncaya dek sürecektir.
·
1 artı 1'leme
·
121 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.