Tıpkı Peyami Safa'nın Dokuzuncu Hariciye Koğuşu adlı kitabında olduğu gibi, bu kitapta da yine bitmek bilmeyen iç konuşmalar her sayfaya sirayet etmişti. Sayfaların yarısı betimlemelere ayrılmıştı, kalan yarısını da iç konuşmalar teşkil ediyordu. İlk 150 sayfa bu şekilde sıkıcı geçerken, daha sonra kitap, bir nebze de olsa akıcılık kazanıyordu. Ana karakterin yaşadığı pansiyonda o kadar çok karakter vardı ki, artık okurken insanları birbirine karıştırıyorduk ister istemez. Lafı fazla uzatmadan incelememi sonlandırayım; eğer iç konuşmalar, travmalar, psikolojik vakalar sizi cezbediyorsa bu kitabı size tavsiye ediyorum.
