"Görmüyorsun da duymuyor musun? Bize, dinimize yapılan zulüm bitti, minarelerimizde ezan sesi yankılanıyor."
"Niye, daha önce ezan okunmuyor muydu?"
"Ama Arapça değildi."
"Sen Arap mısın peki, Arapça bilir misin?"
"Bilmem. Elhamdülillah Türkoğlu Türk'üm."
Rıfat Bey derin bir iç geçirdi, duydukları ile soğukkanlılığını yitirmeye başlayacağını hissediyordu. Konuşanları manasız gözlerle izleyen arkadaşıyla göz göze geldi.
"Gördün mü Ahmet, Arapça meraklıları türedi, üstelik tek kelime Arapça bilmiyorlar. Biz yıllarca Acem'in keçe külahından, Arap'ın sırmalı abasından dili arındırmak için çalışıp çabalayalım, dönüp dolaşıp Arap hayranlığı yıllar sonra hortlasın! İnanılır gibi değil."
Mehmet ve arkadaşları artık muhatap alınmadıklarını görünce iyiden iyiye öfkelenmişler, öylece Rıfat Bey'in karşısında dikilmişlerdi.
"Biz Arap hayranı değiliz, özbeöz Türk'üz. Lafını bil de konuş." dedi Mehmet'in yanındaki arkadaşı.
"Değilsin de Arapça ezan okunsun diye bu sevincin nedir peki? Dil insanın vatanıdır. Kendi dilinde dua edebilmek varken, ne diye Arapça okunsun diye tutturursun be adam! Üstelik anlamazsın da ne dendiğini. Bunu malzeme yapan Arap hayranı zihniyet sayenizde görüyorum ki yeniden peyda olmuş. O zihniyet var ya; senin gibi özbeöz Türk olan İzmir zeybeğini, Erzurum yiğidini, Toros delikanlılarını eşkıya diye öldürdü vakti zamanında!"
Sayfa 237 - Kırmızı KediKitabı okudu
··
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.