Yaşamak ne kadar zor bir yolculuk, insan olmak da ne derece netametli bir yoldur. Hepimiz aşinayız bu duruma. Zaten o yüzden sürekli bir şey arıyoruz, belki bir cevap belki mutluluğa giden yol. Hangi dönemeçten geçmeliyiz, nerede durmalıyız, hangi kavşak daha yorucu ve hangi asfalt kaymak gibi akıyor? Bu soruların cevaplarını aramakla geçiyor ömrümüz, kimimiz kitapların içine gömülüyor tek bir ipucu bulmak için kimi ise başka yerlerde arıyor cevaplarını. En ortak derdimiz o cevaplanamayan sorular, belki cevaplansa bile tatmin etmeyen. Bizim aslında asıl sorunumuz insan olmakta her gün geçtikçe, her şafak geceyi örttükçe katlanarak artan ama asla bitmeyen bir sorun. Boğazımızdaki bir düğüm gibi ne kadar yutkunursak yutkunalım inmiyor aşağı, rahat bir nefes aldırmıyor bize. Her insan gibi insan olmak bizim derdimiz de, belki en iyisi değil ama kötü olmadığımıza inandığımız bir insan olmak.
Nermin Yıldırım da Unutma Dersleri kitabında insanı gösteriyor bize. Bizi bize anlatıyor çünkü bilirsiniz bazen batmadan göze, kusturulmadan insana gerçekler, ne gözümüzün önündekini görürüz ne kulağımızın duyduğuna inanırız. Feribe, ah Feribe... Ana karakterimiz Feribe herkes gibi, ne eksik ne fazla, ne iyi ne kötü, bütün derdi tasası insan olmak olan bir kadın. Hayatı boyunca insan olamadığı için kendinden nefret eden bir kadın. Ve Feribe'nin nefretinin çığ gibi büyüyüp artık dayanılmaz hale geldiği noktada aldığı unutma dersleri... Tabii bu patlamanın çok açık bir nedeni var kitabın başlamasından çok da geçmeden öğrendiğimiz ama bence bu kısımlar kitapta saklı kalmalı. Müthiş bir dile sahip olan bir kitapta bir kez daha görüyoruz nedir insan olmak diye. Unutmak gerçekten gerekli mi ? Peki, biz gerçekten neyi unutmak istiyoruz, yaşadıklarımızı mı yoksa yaşayamadıklarımızı mı? Bu soruları hep kendime sorduğum bir kitap oldu. İncelememi de çok beğendiğim bir alıntıyla bitirmek istedim. Kesinlikle herkesin okuması, tanıması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
"İnsan tek ömürde, aynı bedende, birden fazla kişi olarak yaşıyor. Her kayıp, her acı tecrübe, her günbatımı ve gözyaşıyla biraz değişiyor. Her kazanım, tatlı deneyim, gündoğumu ve tebessümle değiştiği gibi... İnsan tek kişi olarak doğup çok kişi olarak ölüyor. Kimileri buna çoklu kişilik bozukluğu diyor, ben insanlık hali demeyi tercih ederim."
·
118 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.