"Evet, hapishaneler ve tımarhaneler olmayacak, gerçek de, sizin ifade buyurduğunuz gibi, zafer kazanacak ama işin aslı değişmeyecek, doğa yasaları olduğu gibi kalacak. İnsanlar şu anda olduğu gibi hastalanacak, yaşlanıp ölecekler. Yaşamınızı ne kadar muhteşem bir şafak aydınlatırsa aydınlatsın, eninde sonunda sizi tabuta takip bir çukura atacaklar."
"Peki, ya ölümsüzlük?"
" Ah, daha neler!"
"Siz inanmıyorsunuz ama ben inanıyorum. Dostoyevski mi yoksa Voltaire mi onlardan birisi Tanrı olmasaydı, insanlar onu icat ederdi demiş (voltaire'in sözlerini Dostoyevski de Kramazov Kardeşler'de kullanmıştır.) Ben de, şu anda olmasa bile yüce insan aklının er ya da geç ölüme bir çare bulacağına yürekten inanıyorum."
Andrey Yefimıç keyifle gülümseyerek, "Güzel söylemiş," dedi. " inanıyor olmanız iyi. Böylesi bir inançla insan, duvara gömüp üzerini taşla örtseler bile, yaşayıp gider. Bir yerde eğitim almış mıydınız?"
"Evet, üniversiteye gittim ama bitirmedim."
"Siz düşünün, derin düşünceli birisiniz. Hayatı kavramaya çalışan ve dünyanın aptalca telaşını tam anlamıyla aşağılayan özgür ve derin bir anlayış, bunlar insanoğlunun daha yücesini asla bilmediği iki nimet. Siz de her ne kadar kat kat parmaklıkların arkasında yaşasanız da, onlara sahip olabilirsiniz. Diyojen bir fıçı içinde yaşadı ama dünyaya hükmeden bütün carlardan daha mutluydu."
Sayfa 53Kitabı okudu
··
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.