Hayatımızın bellirli bir evresinde kabuğumuza çekilip oradan hiç çıkmamayı dileriz. Kimseyi görmemeyi ,iletişim kurmamayı..
Hayatımın böyle bir evresi olduğu için sanıyorum cümlelerin değil komple kitabın altını çiziyorum. Sen kendini görünmez kılmaya devam edince gerçekten bir gün görünmez olacağına inanmaya başlarsın. Kimse sana dokunmasın ,kimse sana çarpmasın istersin. Kitapların, depresyon hırkan , ve bir kaç gündür sehpanda duran yarı soğuk kahven , dizleri çıkmış pijaman, dağınık topuzun ve gözünün altında sahra çölüne benzer halkaların.. Umrunda olmayan cevapsız çağrılar, biriken mesajlar arada çalan kapı zilleri..
Günün en aydınlık saatlerinde zifiri karanlık odan. Belki de acemice içilmiş bir kaç izmarit. Ufalıp, ufalıp yeryüzünden silinmeyi bekleyen bir beden,renksiz tavanlar..
Dünya yerinden kıpırdamadı ve sen değişmedin. Kayıtsızlık seni farklı kılmadı. Ölmedin. Delirmedin.
