Dünya roman ödülü almış bir kitaptan çok şey bekler insan. Bir grup insanın bir araya gelerek kitapları inceleyip kritik yaptığı bir ortamdan ödül alarak çıkacak bir kitap okuyucusuna Dokunmalı. Belki de hiçbir şeye Dokunmadan içine işlemeli. Dokunmadan kitabının bu ödülü hak edecek daha ne yapabilir sorusuna cevap bulmak zor bence. Kurgunun orijinalliği ve güzelliği mi? Yaşadığımız ülkede aldığımız yaraların kanadığını göstermek mi? Kız çocuklarının dizleri üzerinde torun diye sevileceği yerde, yataklarına alıp, fetvasını da uydurarak karanlık uçkurlarını tatmin etmek isteyen koca koca adamları ve o küçük kız çocuklarının hayallerini mi? Belki de mahallenin sıcak esnaflarının dükkan önüne iki tabure bir sehpa atıp tavlaya tutuşmaları göz önünde canlanırken, içlerindeki vahşi güdüyü gencecik bir delikanlıyı döverek öldürmelerini mi görmek istersiniz... Adalet'in ilk günahım neydi diye didiklediği hayatında, bu günahın bedelini ödemek, en azından hafifletmek için aldığı yolculuk kararıyla başlıyoruz bu harika romana. Bu yolculuk bir arayış. Bu arayışta Adalet'in kendi iç dünyasına da yolculuk var. Aşklara da, insanın kendisine, insanın bir başka insan üzerindeki etkisine de. Alışkanlıklarımızın birer dogma olduğunu, susmalarımızın başımıza bir şey gelmesini engellemediğini, etliye sütlüye karışmamanın hayatımızı güzelleştirmeyeceğini göreceğiz bu yolculukta. Bu yolculuk; bir takside, bir otobüste, trende veya uçakta tanıştıracak bizi hem Adalet'le hem de dokunmadan geçtiği, dokunmadan geçmeyen kişiler ve yaralarıyla. Dokunmadan, birbirimizin üzerindeki kötülükleri, acıları, mutsuzlukları kaldırabileceğimizi anlatıyor bize. Hiç dokunmadan da, bir bakış ve bir görmekle istenmeyeni, çiğnenmeyeni tükürebiliriz. Hele bir de dokunmanın verdiği sıcaklık, bununla gökyüzünde güneş açtırabilir, çiçekler yayabiliriz toprakta.