Biz hep böyle uykusuz mu kalacağız. Neden bencil olamıyoruz . Herkes tercihini yaptı ve mutludurlar herhalde. Ben niye bu insanlar için üzülüyorum. Sonra kendime durup diyorum ki bu sen değilsin. Sen yine onları düşüneceksin, ona umut olacağım diyeceksin. Her gün kendimi sorgulayacağım daha iyisi olabilirdin ama olmadın çok fazla insanın hayatına dokunabilirdin ama yapamadın. Bana umut vadeden bir güç varsa o da bir insana hayat olabilirim düşüncesi. Bu sıralar yapmam gereken her işim kenarda bekliyor .Bu beni duygusal ve çok hassaslaştırıyor. Hiçbir şey yolunda gitmiyor ve beni motive edebilecek hiçbir kaynak yok.Baştan başlasam yine aynı yolu izleyecektim ama şu an mutlu değilim ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Geçen yaza dönmek istiyorum bu kaygıları ve stresin olmadığı yaza. Yine kaçmayı tercih ediyorum. Kendimi çok güçlü sanıyordum değilmişim. Bu kadar hassas olmayı ben bile beklemiyordum kendimden. Yapamayacağımı görmek daha da inada bindirip ısrarcı olmama sebep oluyor. Ama ısrarcı olmak beni yıpratabilir.
Hayatta en çok korktuğum Ayfer Tunç'un Osman adlı romanındaki Osman gibi olmak. Hayata karşı bir boşvermişlik ve şuçu hep başkalarında aramak. Olmaktan korktuğum yer. İyi bir insan olabilirsin ama bir hiç gibi yaşamaya yaşamak diyemem ben. Bir diğeri de ya vazgeçersem. Mücadele etmezsem yapılan yanlışları kanıksarsam. Pişman olacağım bir hayat yaşmak istemiyorum. Ahlar, tühler , vahlar sözlerini sarfetmeyeceğim bir duruş sergilemek istiyorum.
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.