Faulkner'in okuduğum ilk kitabı Ağustos Işığı. Adı, huzuru çağrıştırsa da huzursuz bir kitap bana göre. Ama anlatımı ve teması baştan sona en sevdiğim tarzlardan olan şiirsel bir anlatıma sahip. Necip Fazıl'ın "Çile" si ve Oğuz Atay'ın "Tutunamayanlar"ının arasındaki bir şiirsellik. Neredeyse tamamını yüksek sesle okudum bundan ötürü. Çok fazla okuyanlar, hiç unutmayacaklarını düşünseler de bir çok kitabı unuturlar bir süre sonra, hiç değilse detaylarını. Çok ve hızlı okumaktır kanaatimce bunun en büyük sebebi. Ama ne Faulkner unutulabilecek bir yazar, ne de Ağustos Işığı unutulacak bir kitap. Zencilik ve beyazlık Amerikan tarihinin en baskın konusu olmuştur yüzyıllardır. Ağustos Işığı'nda da bu tema var. Romanın baş kahramanı ne zencidir, ne beyaz. Ya da hem zencidir, hem beyaz. Bu nedenle daha da sıkışıp kalmıştır bu iki cephenin arasında. Ne olduğunu bilememenin çaresizliği içinde, bir çemberin etrafında dolanıp durmaktadır. Zencilerle beyazlar arasında gider gelir, aslında iki dünyanın da yabancısıdır. Faulkner, romanda olayları kronolojik sıraya göre değil, kişiler için psikolojik önemlerine göre sıralar. Bu yüzden bir geçmişte, bir bugünde olur okur. Ama öyle çarpıcı şekilde bağlar ki birbirine, önce yadırgansa da sonunda tekniğinin ne kadar başarılı ve çarpıcı olduğu görülür. Kelimeleri birleştirmesi, ayrıştırması, değiştirmesi özgün kılıyor Faulkner'i. Olayların şiddetini, sertliğini, yumuşaklığını cümlelerle yaşatıyor okura. Öyleki cümleler bir araç olmaktan çıkıyor, olayın anlatım tarzı olayın kendisi oluveriyor. Yazarın diğer kitaplarını da okuma listeme aldım. Diğerlerinde de aynı teknik var mı yok mu, yoksa tamamen farklı bir üslup mu var doğrusu çok merak ediyorum.

Ağustos IşığıWilliam Faulkner · İletişim Yayınevi · 2017249 okunma

·

1 artı 1'leme

·

190 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.