Genç bir kadın ve yaşlı bir adamın mektuplaşmasında oluşan bir eser.Nasıl başlıyorsa öyle bitiyor aslında..Dostoyevski'nin ilk eseri olmasına rağmen o güzel düşünce dokunuşlarını bırakmadan eseri bitirmemiş.
Dünya düzenin adaletsizliğini,saf sevgiyi,masumiyeti ve merhameti hissettiriyor.Bundan 100 yılı aşkın zaman önce bile şu an ki yoksulluğun aynısının yaşanması ve bunların hala değişmemesi günümüz çağının ayıbı sanırım..Her şeyi küçük bir kağıt parçasına bağlı olduğu bir düzende maneviyatın değerini yitirip sadece maddiyata bağlı olan bir düzen,en kötüsü de bize buna mecbur etmeleri ve başka türlü yaşayamamamızdır.
Hayat kısa ve sevgi en değerli şey, değerinin bilip başka şeylerin önüne geçmesine izin vermeyelim efenim..
