23 Ekim 1919, Amasya:
Öğleden sonra Amasya panayırında pehlivan güreşi vardı. Oraya davetliydik. Meydanda büyük bir kütle (topluluk) kendisini alkışladı. Bu teveccühten (sevgiden) çok mütahassis oldu (duygulandı).
-Bak birader, böyle milletten nasıl ayrılırsın? Bu palasparelerin içinde perişan gördüğün insanlar yok mu? Onlarda öyle yürek, öyle cevher vardır ki olmaz şey! Çanakkale'yi kurtaranlar bunlardır.
Kafkas'ta, Galiçya'da, şurada burada aslan gibi çarpışan, mahrumiyete aldırmayan bunlardır. Şimdi bu adamcağızların seviyesini içtimaan (toplum olarak) yükseltmek herhangi bir hükûmetçilik hırs-ı câhından (mevki hırsından) daha iyi değil midir? Bu insani mücadelelerin yanında siyasi mücadeleler bayağı kalırlar değil mi ya? Siyasi cidallerin (mücadelelerin) çoğu bisûddur (boştur). Fakat içtimaî (sosyal) mesai (çalışma) her vakit için müsmirdir (faydalıdır). Bizim münevverler buna çalışmalı, neden Anadolu'ya gelip uğraşmazlar! Neden milletle doğrudan doğruya temasta bulunmazlar! Memleketi gezmeli, milleti tanımalı, Eksiği nedir görüp göstermeli. Milleti sevmek böyle olur. Yoksa lâfla muhabbet (sevgi) fayda vermez." dedi.
Bu esnada pehlivanlar meydana çıkmıştı. Davul, zura her tarafı inletiyordu.
Sayfa 77 - Ebabil YayınlarıKitabı okudu
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.