" Sevdiklerimizi kaybedince onların adlarını ruh çağırma oyunlarında taciz etmeyelim... Onun yerine onları hatırlatacak bir eşya, ne bileyim mesela bir küpe bile bizi yıllarca çok daha iyi teselli edebilir.(157)" İncelemeye nereden ve nasıl başlayacağımı bilemediğim için bu alıntıyla başlamak istedim. Çünkü sevgili Füsun'un daha her şeyin başındayken olacakları hissettmiş gibi kurduğu bu iki cümle aslında kitabı özetliyor diyebilirim. Hikayeyi Kemal'in ağzından dinliyoruz. Hatta Kemal'in günlüğünü okumuş gibi hissettim diyebilirim. Belki de benim eksikliğimden ,uzun zaman sonra ilk defa kitap okuduğum için de olabilir, okurken biraz sıkıldım. Kemal'in saplantılı aşkı güzellenmiş, ben de onu okuyormuş gibi hissettim ve bu beni biraz rahatsız etti. Ama finalde anladım ki Kemal ailesinden, arkadaşlarından, işinden, hayatından vazgeçecek kadar çok sevmiş Füsun'u. Öyle çok sevmiş ki Füsun'un söylediği ve incelememin başına eklediğim alıntıdaki gibi sevdiği kadının sadece küpesini değil anılarına ortaklık eden her şeyi hatta Füsun'un evini bile onu teselli etmesi için saklayıp müzeye dönüştürmüş. Bir gün Masumiyet Müzesi'ne mutlaka gideceğim. Kısacası sonuna gelene kadar biraz zorlansam da çok güzel ve etkileyici bir kitaptı. Herkese tavsiye ederim. İyi okumalar.

Masumiyet MüzesiOrhan Pamuk · Yapı Kredi Yayınları · 202241,6bin okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ece Nur Durmaz