Cengiz Dağcı, Türkiye'ye hiç gelmediği halde "Türkçe bana anamın dilidir." diyerek eserlerini Türkiye Türkçesi ile yazmıştır. Daha sonra Ziya Osman Saba kitaplarını düzenlemiştir. Gayet anlaşılır, sade ama buna rağmen etkileyici bir anlatımı var. Ayrıca ben Cengiz Aytmatov a benzetiyorum yazımını. Belki de acıları ve konusu itibariyle yakın olmalarındandır bilemiyorum. Korkunç Yıllar ve Yurdunu Kaybeden Adam ikilisi, kendi hayatından anılarla karma bi şekilde yazılan romanlar. Vatanı müdafaa temelliler. İhtiyar Savaşçı ise anı kitabı olan Yansılar 1-4 deki hikayelerin toplu basımı. Yani kurgusal. Karakterlerin vatanlarını uzun yıllar boyunca görememesi, sürgünde yaşamlarını sürdürmelere ve tabii olarak yaşlanınca vatanlarında gözlerini yummak istemeleri ve tabii çektikleri acılar... Ben başta İhtiyar Savaşçı'da anılara dahil sanmıştım. Bu sanrımın nedeni ise yazarın tıpkı diğer iki kitap gibi bunu da hissederek, acı çekerek yazdığını düşündürtmesi. Aslında zaten bu acıyı çekmiyor muydu? İngiltere'de ikamet ederken yıllardır görmediği vatanını düşünerek yazıyordu. Yani acı çekiyordu. İnsanların önce Kırım'a gidip daha sonra vefat etmelerine 'Ah, ne büyük şans!' diye bakıyor yazar. Keşke kendisi de bu şansa sahip olsaydı. 69 yıl görmediği vatanından ayrı yumuyor gözlerini. Ama Kızıltaş'a (doğduğu memleketine) gömülüyor, bilemiyorum bu bir teselli olabilir mi... Yazarın anılarında bu hikayelere yer vermesi bana, acaba hayalini mi yazıyor, diye düşündürdü. Ki bence bunu çok isterdi lakin hayatın bizi nerelere ne koşullarda sürükleyeceği bilinmez. Kitapta beni en etkileyen şeylerden birini paylaşmak istiyorum. İnsanlar sürgünde kaybettikleri yakınlarının mezarlarını bırakmak istemiyorlar, devamlı bakmak ilgilenmek istiyorlar. Yanımızda sağ olan sevdiklerimize bile bu ehemmiyeti göstermediğimiz yıllardayken bu davranışlar beni çokça düşündürdü. İnsanlar daima savaşıyorlar düşmanla, hayatla belki kendileriyle. Bazen yenip bazen yeniliyorlar. Tutarsızlıklarımız, hatalarımız, keşkelerimiz, amalarımız, iyikilerimiz, seviyorumlarımız, özlüyorumlarımız.. hislerimiz ve hareketlerimizde yalana rağmen doğruyu kötüye rağmen iyiyi mutsuzluğa rağmen mutluluğu taşımak gerek. Dünya bu... Olmaz olmaz... Keyifli okumalar dilerim. Kitaplardan vazgeçmeyin.