Orhan Kemal
Serinin üçüncü ve son kitabı ama ilk iki kitapla hiç ilgisi yok. Tek başına okunabilir.
Tabi açıkçası bu durum beni hayal kırıklığına uğrattı başlarda. Okuyorum okuyorum, “e nerde bizim tayfa, ne zaman bağlanacak konu” diyorum.
Bu kitap Muzaffer Bey’in düşmanı Habip’i anlatıyor sadece. İkinci kitaptan sonra Habip’in başından geçenler…
Habip kaçak olmuştur. Yıllar önce kocası tarafından terk edilmiş, oğlu Mustafa ile başbaşa kalmış Hacer’in yanına sığınır.
Hacer dul kaldığı için köyde Haşim Ağa’nın yeğeni Duran Emmi’nin tacizlerine maruz kalmaktadır. Biri kaçak, diğeri binbir güçlükle mücadele eden dul bir kadın, bir diğeri baba özlemiyle yanıp tutuşan bir küçük çocuk… üçü de birbirinin hayatını değiştirip birbirlerine umut olabilecek mi?
Eleştirmek istesek binlerce sebep var. Bir kadın illa bir erkeğe mi muhtaç? Kadını bu kadar zavallı ve erkek himayesine muhtaç çizmek doğru mu ...
Ama ben kitabın yazıldığı döneme ve mekana göre değerlendirmek gerektiğini düşünüyorum. Hikayenin 1950’ler Türkiyesinde Çukurova’da geçtiğini unutmayalım. Ülkemize bu kadar yabancı olmayalım.
İlk ikisi kadar olmasa da bu kitap da gayet başarılıydı. Ancak serinin devamı niteliğinde olmadığından eksik kaldı benim için…
Başka bir ifadeyle bir üçlemenin son kitabı olarak bakarsak hayal kırıklığı,
Tek başına, bağımsız bir kitap olarak bakarsak bir dönemin siyasal ve toplumsal sorgulamasını yaparak bir çırpıda okunan bir dönem hikayesi olduğundan dolu dolu bir eser.
