İnsan yarına koşarcasına ulaşmaya çalışırken, bugüne göz ucuyla bile bakmıyor ne yazık ki… Ya hastalık, ya bir kayıp çelme taksa da, insan koşmaya meyilli varlık. Oysa bir durup üzerini silkelese ve durup etrafına baksa nereye koştuğunu, neden koştuğunu sorgulayacaktır. İnsanı, insan yorar ama en çokta kendisi yorar. Kitap ilmek ilmek işlemiş bu koşturmayı. Üslup, cümleler arasındaki ahenk sizi kolunuzdan tutup yavaşlatıyor :) Hayatı son sürat yaşayanlara muazzam bir ihtar.
