Haluk.. Hayat denen o "ne alacağı ve ne vereceği belli olmayan "yolda yürüyen malum şahıs..
Yazar bize kitabın başından sonuna kadar aslında yaşamın gayesi olmazsa yaşamanın bir anlamının olmayacağı ve o gaye aşk ise aşığın yaşayacağı binlerce duygu geçişini fazlasıyla anlatmış ve hissettirmiş kelimelerle dans ederek. Üslubunu beğendim, betimlemeleri de gayet ideal. (Hatta itiraf etmek gerekirse kitaplarla dolu sallanan sandalyeli İstanbul manzaralı bir odam neden yok diye ufak bir sitem etmedim değil kendi kendime)
Kitabın sonlarına geldiğimde keşke tüm "son"lar mutlu bitseydi ve ölüm hatırlanan acı bir son olmasaydı dedim. Haluk yaşadığı tarifsiz duyguyla yola koyulmuş, aşk ipine tutunup bir müddet düşe kalka yürümüş, evine vardığını zannettiği bir vakitte ayrılık denen bir misafir kapısını çalmış. Zor olmuş ama hayata bağlayan aşk onun katili olmuş. Ama eli boş kalbi sarhoş gitmemiş diğer tarafa. Şöyle bir düşününce aşkı ona çok şey katmış, ölümle aşk arkadaş olmuş ve 5 yıl ayrı kaldığı, öncesinde günlerce onu bulabilmek için ardından gittiği Bilge'sine kavuşturmuş...
Ufacık bir "olsaydı iyi olurdu" dediğim türden bir şey var aslında. Bu da Haluk'un duygularına tercüman olunduğu kadar birazda Bilgenin gözünden Haluk betimlenip tasvir edilebilirdi onun dışında güzel hikaye tadında bir romandı.
Bir Ömürlük Gün
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.