Sakince ilerleyip detaylıca anlatan kitapları seviyorum. Sabah uyanışını, kahve demleyişini, bisiklet sürüşünü ve gecenin lacivert gökyüzünü anlatan, bunun yanında da iç dünyasını okura açan ve tüm bunları yormadan, dupduru yapan kitapları kalbimin bir köşesine koyuyorum. Yuva, 'yuva neresidir?'e referans vererek ilerliyor aslında. Çok fazla karakter var; Otis, Ann, Mimi, Arild, Sascha, Nike, Amke, Onno ve anlatıcımız olan kadın karakterimiz. Anlatıcı kadın karakter, ismini bilmeden dinliyoruz anlattıklarını. Anne olduğunu biliyoruz, bir eş fakat ayrılmışlar, kardeş, arkadaş, sevgili ve anlattığı kadarıyla zor bir annenin kızı. Kuzey Denizi'nin kenarında bir kasabada kendine bir yuva arıyor aslında anlatıcımız. Otuz yıl öncesine gidiyor önce. Sonra şimdiyi anlatmaya başlıyor. Yaşadığı küçük şeylerin yaptığı çağrışımlar başka başka yerlere götürüyor anlatıcımızı. Kızı dünya seyahatinde, kopuk bir ilişkileri var. Eski eşi şehirde yaşıyor ama yine de ona kasabada zamanının nasıl geçtiğini anlattığı mektuplar yazıyor. Abisinin barında çalışıyor fakat insanların bundan haberdar olmasını istemiyor. Zamanla karşı komşusu Mimi ile başlayan arkadaşlığı ve Mimi'nin kardeşi Arild ile yaşadıkları duygusal yakınlaşma. Dopdolu ama çok sakin bir kitap. Çok fazla detay var ama akıp gidiyor. Böyle anlatımları sevdiğimi söylemiş miydim? Seviyorum. Yuva şu an olduğumuz yer midir, yoksa kendi yuvamızı kendimiz yeni baştan yaratabilir miyiz? Köklerimizin bağlı olduğu yerde kalmak mı gerekiyor? Kök salacağımız yeri biz belirleyemez miyiz? Kendimizi bulma yolunda kendi kendimize yuva olamaz mıyız? Oluruz. Anlatıcımız da kendine yuva oluyor, köklerini salabileceği sağlam yeri kendisine yuva yapıyor. Okurken Monika Maron esintisi aldım ama tabi ki Maron daha vurucu anlatıyor içsel dönüşümlerini. Anıl Alacaoğlu'nun akıcı çevirisiyle okumanızı isterim Yuva'yı. Keyifle.

YuvaJudith Hermann · Sia Yayınları · 2023377 okunma

·

138 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çağla