".... Şu sıra ne kalabalığa ne de insanlara
dayanabiliyorum. Garip bir ruh hali içindeyim. Sanki hafifçe yükseliyorum olayların üzerinde. Acı bir süre sonra uyuşturuyor insanı, Hatta bağımlı yapıyor bile denilebilir. Gözlerimi yumup parkın seslerini dinliyorum. Kuşları, çocuk seslerini, yaprakların hışırtısı, suyun akışı.
Benim içimden başka her yerde huzur var. Havada, suda, parkın kendine özgü kokusunda bile."
Sayfa 77 - DedalusKitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.