Taşların ışıklarıyla meşalenin alevleri büyük altın kalkanlara yansıyordu. Hamilkar ayakta, kollarını kavuşturmuş gülümsüyordu; servetini seyretmekten çok, bu servete sahip olmanın bilinci onu keyiflendiriyordu. Serveti erişilemezdi, tükenmezdi, sonsuzdu. Ayaklarının altında uyumakta olan ataları, onun yüreğine sonsuzluklarından bir şeyler gönderiyorlardı. Kendini yeraltı meleklerine çok yakın hissediyordu. Bu, bir Kabir'in duyacağı sevince benzer bir şeydi. Yüzüne vuran parlak ışıklar sanki kendisini uçurumlardan dünyanın merkezine bağlayan görünmez bir ağın ucu gibi görünüyordu ona.
Sayfa 141
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.