Sebastian cebine uzanıp kristal uçlu bir kolye çıkardı. "Sana bir hediye yaptım."
"Bash..." Kolyenin basit, ince işlenmiş gümüş bir zinciri vardı ama ucundan sallanan kristal kusursuzdu. "Bu... hayatımda gördüğüm en güzel kolye."
"O halde tam sana layık." Sesi boğuk çıkıyordu, nazik bakışlarını gördüğümde kalbim suçluluk duygusuyla bin bir parçaya ayrıldı. "Bu bir koruma tılsımı. Yanında olup seni koruyamayacağım, ben de düşündüm ki..." Yanımda olmama düşüncesi ona fiziksel acı veriyormuş gibi irkildi, ardından kolyeyi zarifçe başımdan geçirdi. "Her zaman takacağına söz ver."
"Söz veriyorum." Kolye göğüslerimin arasına düştü ve günbatımında parlamaya başladı. Kristali avucuma aldım.
Sayfa 63
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.