İnsanlıkla ilgili bir şiir düşledim..
Aklımda tutacağım; iyi olacağım ve ölümün düşüncelerime egemen olmasına engel olacağım çünkü iyilik ve kardeşçe sevgi bunda yatıyor; yalnızca bunda.
Ölümün izleri yaşamın içinde sürer; öyle olmasaydı yaşam diye bir şey de olmazdı.
Ama bedeni ve yaşamı tanıyan ölümü de tanır. Oysa, bu tam sayılmaz, eğitsel bağlamda bir başlangıç. Öbür parçasını, yani karşıtını da göz önünde bulundurmak gerekir çünkü ölüme ve hastalığa olan ilgimiz yaşama duyduğumuz ilginin ifadesinden öte bir şey değil.
Tıbbın hümanistik yönünün yaşamdan ve hastalıktan söz ederken kullandığı kibar Latince adları bir düşünün.
Bu büyük ve önemli bir sorunsalın yalnızca bir gölgesi; ben şimdi bunu tümüyle destekleyen biri olarak adıyla sanıyla ifade edeceğim: yaşamın sorunlu çocuğu, insanın kendisi ve durumu ve devleti.
Düzlüklerden buralara savrulduktan sonra, buradakiler arasında onunla ilgili çok şey öğrendim - neredeyse soluğum kesildi. Sütunumun dibinden kuşbakışı oldukça iyi görebildim. Kibar, akıllı ve saygın bir toplum ve insanın doğasıyla ilgili bir hayal gördüm - o sırada da arkalarındaki tapmakta o kanlı şölen sürüyordu.
O güneşli toplum dehşete duydukları sessiz saygı nedeniyle mi birbirlerine o kadar kibar ve anlayışlı davranıyorlardı?
Ne kadar akılcı bir karara varmışlardı büyük bir yüreklilikle!
Bu konuda onların tarafını tutacağım, Naphta’nm ya da Settembri- ni’nin değil -
ikisi de palavracı.
Biri şehvet düşkünü ve sivri dilli, öbürü de ha bire akıl borusunu çalıp bir bakışıyla delilerin aklını başına getirdiğini sanıyor. Ne büyük saçmalık ve katılık! Ahlaktan öte bir şey değil bu, dinsizlik olduğu kesin.
Naphta’nın tarafını da tutmayacağım; onun dini de, Tanrı’yla Şeytan’nın, kötülükle iyiliğin guazzabug- lio’su - bir insan bunun içine balıklama dalacak ve mistik bir biçimde yok olup gidecek.
Benim iki eğitmenim!
Taryışmaları ve çelişkileri bir guazzabuglio'dan, savaş çığlıklarından öte bir şey değil - birazcık aklı başında ve dindar bir insan onlara kapılmaktan sakınır. Gerçek soylulukmuş. Soyluymuşlar!
Yaşam ve ölüm, hastalık ve sağlık, ruh ve doğaymış! Bunlar gerçekten birbirine karşıt şeyler mi?
Soruyorum size: Bunlar sorun mu? Hayır, bunlar sorun değil, soyluluk sorunsalları da değil.
Ölümün izleri yaşamın içinde sürer; öyle olmasaydı yaşam diye bir şey de olmazdı.
Homo Dei statüsü de bunun içinde - ölümün izlerinin ve aklın tam ortasında bir yerde, mistik toplumla havalı bireycilik arasında bir yerlerde.
Buradaki sütunumdan bunların tümünü görebiliyorum. İnsan böyle bir durumda olduğuna göre, kendine karşı saygın, iyi ve içtenlikli olmalı ve yürekli davranıp kendisiyle iletişim kurmalı çünkü soylu olan o, karşıtlar değil.
İnsan karşıtların efendisi, tüm bu karşıtlar o var diye var; demek ki o karşıtlardan daha soylu. Ölümden de daha soylu; ölüme göre fazla soylu.
Ona zihinsel özgürlüğünü veren de bu. Yaşamdan da daha soylu;
yaşama göre fazla soylu. Ona yüreğindeki inancı veren de bu.
Kafiye de tutturdum işte!
İnsanlıkla ilgili bir şiir düşledim.
Aklımda tutacağım; iyi olacağım ve ölümün düşüncelerime egemen olmasına engel olacağım çünkü iyilik ve kardeşçe sevgi bunda yatıyor; yalnızca bunda.
Ölüm bü yük bir güç. Önünden, şapkanı çıkarıp biraz öne eğilerek parmaklarının ucuna basa basa geçersin. O törensel kırmalı yakasını takar, sen de ona saygını göstermek için siyahlara bürünürsün. Akıl onun yanında aptal kalır çünkü akıl erdem demektir, ama ölüm özgürlüktür, karmaşadır ve şehvettir.
Düşüm aşk demiyor, şehvet diyor. Ölüm ve aşk
- bunlarda kafiye tutturmak olanaksız, bu aykırı ve yanlış bir kafiye olur.
Aşk ölüme karşıdır ve yalnızca o ölümden daha güçlüdür; akıl değil. Ölümlü düşünceleri veren odur; akıl vermez. Biçimin kaynağı da aşk ve iyiliktir; anlayış ve dostlukla dolu bir topluluğa, güzel insanlardan oluşan bir devlete biçim ve kültürünü veren de odur
- kanlı şölene sessiz saygıyı veren de.
Ah, ne kadar da aydınlık bir düş gördüm ve ne kadar da güzel ‘kralcılık’ oynadım!
Aklımda tutacağım. Ölüme olan bağlılığımı sürdüreceğim ama ölüme ve geçmişe bağlılık düşüncelere ve eylemlere egemen olursa bunun kötülük, karanlık şehvet ve insanlıktan nefret demek olduğunu da hiç unutmayacağım.
İnsan, iyilik ve aşk adına, ölümün düşüncelerine egemen olmasına izin vermemelidir.
Ve bu düşünceyle uyanıyorum. Düşümün sonuna geldim; amacına ulaştı. Uzun bir süredir:
Hippe’nin bana göründüğü yerde, balkonumda, her yerde bu gerçeği arıyordum. Beni bu karlı dağlara çeken de bu arayıştı. Artık ona sahibim. Düşüm bana bunu öylesine açıkça anlattı ki, hiç unutmayacağım. Evet, çok sevinçliyim ve içimde sıcaklığını hissedebiliyorum. Kalbim neden deli gibi çarptığını biliyor.
Bir cesedin tırnaklarının uzaması gibi yalnızca fiziksel nedenlerle çarpmıyor, ruhum gerçekten mutlu olduğu için yapıyor bunu.
Düşümün gerçeği beni canlandırdı; Porto şarabından ya da herhangi bir içkiden çok daha etkili ve genç yaşımda ölümcül olabilecek bir düş gördüğüm bu uykudan bir an önce uyanabilmem için aşk ve yaşam gibi damarlarımda akmaya başladı.
Uyan, uyan! Aç gözlerini!
Büyülü Dağ
·
193 görüntüleme
Büyülü Dağ da Kar* başlıklı bölümden bir pasaj..
Bu pasaj esaslı bir incelemeyede es geçilmeyecek ve bana göre bütün bir kitabın ruhu, kalbi gibi bir bölümdü.
Öncelikle kendim için sonra da kitap ile ilgilenen okurlar için not aldım.
Resimler Büyülü Dağ 1982 yapımı olan filmden ..
Kitapta çok geçen şezlong ve dinlenme kürlerini temsil eder.
🌠
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.