AKIL-sayfa devamı 2
Vahyî söylemde dağlara, taşlara teklif edilen ama onların ka- bul etmediği emanet işte bu emanet...
İnsan olmanın onuru ve mesuliyeti...
Bu akılla insanlar hem problem vazediyorlar hem problem çö- züyorlar. Yani bu akıl olmadan insan dediğimiz varlığın do- ğada yaşaması mümkün değil.
Başka canlı türleri bu akıl olmadan doğada yaşayabiliyor ama insan bu akıl olmadan yaşayamıyor.
Çünkü fiziksel donanımı doğada yaşaması için yetersiz.
İnsan aslında zayıf bir varlık... Aklına ve hayatın devamı için üreme içgüdülerine dayanarak doğada hayatını temâdî etti- riyor (devam ettiriyor). Ama akıl olmasa yaşayamaz. Çünkü hayatın, karşısına çıkardığı problemleri çözemez.
Mesela minicik kedi yavrusunu doğaya bıraktığınızda ona bir şey olmaz, yaşar. Öteki kedi gelip onu boğabilir, o ayrı... Ama hayat devam ediyor. Orada vahşi hayatı görüyorsunuz. Halbuki yeni doğan çocuğu doğaya bırakırsanız kurda kuşa yem olur.
Bu böyledir; aklınızı kullanırsanız bir yere gelirsiniz.
İnsan, doğa karşısında çok zavallıdır.
Doğadaki bütün canlılar içerisinde doğaya en uyum sağlaya- mayan varlıktır.
Tırnakları zayıflatılmış, derisi inceltilmiş, postu yok, kasları yok, yeterince güçlü değil.
Yani doğal hiçbir sürece direnemeyecek haldedir. Hayvanlar tırmanırken, öldürüp yemi parçalarken insana çatal-bıçak lazım. Yaratan bizi fiziksel özelliğimizle doğadan uzaklaştırmış aslında.
Babam Celalettin Ökten bir beyit okurdu:
"İnsan ne garip cânâverdir."
Akil görünür, cünûna serdir."
*
Cân-âver: Can taşıyan.
Sayfa 17Kitabı okudu
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.