Kitapçıya girdiğim ân’dan itibaren raflara tek tek göz gezdirdim. Murat Menteş’i görünce eski bir tanıdığa rastladığımı hissettim. Uzun zamandır da okumamıştım. En son Dublörün Dilemmasını okumuştum ve sevmiştim absürt olan şeylere bir zaafım olduğunu o zaman öğrendim :)
Dedim ki uzun zamandır absürt şeyler okumuyorsun al, oku iyiki de öyle demişim çünkü önsözüdeki ‘Sahte umutsuzluğun karanlığını veya suni umudun pusunu dağıtacak bir ışık arıyorsanız… Kitabımızın bu arayışta size bir müddet refakat edeceğini umuyorum. Sonunda, o ışık altında birbirimizi daha net görebiliriz. Dilerim, yalnızlık, iki numara büyük bir pelerin gibi ayağımıza takılmasın.’ son satırı beni kendine çekti .
