Basitleştirirsek, öteki hayatlar yalnızca ötekilerindir. Böyle düşünürüz. Böyle düşünmeyi demokrasi sanırız. Onların hayatta olduğunu biliriz bilmesine de ancak onlardan gelen haberler karşısında duyduğumuz
üzüntü, sevinç, katılımcılık eşantiyondur. Ne çoktur ne de az; belli ölçüleri aşmaz, aşamaz. Aşmamalıdır; çünkü aşmak içselleştirmeyi şart koyar.